"NATO birlikleri Ukrayna'daki cephe hattında çıldıracak"
ABD yılbaşından bu yana Almanya'da Ukraynalı askerleri eğitiyor. Askeri tatbikatlar ABD'nin Avrupa'daki en büyük askeri eğitim alanı olan Grafenwoehr, Bavyera'da gerçekleştiriliyor. NATO birlikleri burada 20.000 hektardan fazla bir alanda düzenli olarak eğitim yapıyor. ABD'li Tuğgeneral Pat Ryder'a göre her ay yaklaşık 500 Ukraynalı asker Almanya'da tabur düzeyinde eğitilecek.
Ukraynalı asker Anton yaz aylarında izci olarak Almanya'daki bir askeri eğitim alanında muharebe eğitimine katıldı. Kimliğini korumak için ismini değiştirdik. Anton insansız hava aracı operatörü olarak görev yapıyor. Onu bekleyen bir eşi ve küçük bir kızı var.
ntv.de: Savaş sizin için ne zaman başladı?
Anton: 24 Şubat 2022'de uyandım, haberleri izledim ve askerlik şubesine gittim. Orada çoktan sıraya girmiş bir sürü erkek vardı ve ben kabul edilmedim. Ertesi gün tekrar gittim ve ya beni almalarını ya da elverişsizlik belgesi vermelerini söyledim. Sonra beni Ulusal Muhafızlar'a aldılar. Bir süre, yaklaşık üç ay boyunca stratejik açıdan önemli tesisleri korudum. Bir gün sıraya dizildik ve kimlerin Azov Tugayı'na katılmak istediğini sordular. Ben de dahil olmak üzere 150 kişiden sadece 20'si öne çıktı. Bir kontrol noktasına götürüldük ama sonuçta Azak Tugayı'na kabul edilmeyeceğimiz ortaya çıktı. Bunu bir buçuk aylık anlamsız bir hizmet izledi, sonra bana iki günlük izin verildi ve bu süre zarfında şu anda bulunduğum birliğe transfer olmayı başardım. Buradaki herkes hala bunu nasıl başardığımı merak ediyor, çünkü 24 Şubat'tan önce hiçbir yerde görev yapmamıştım ve hiçbir askeri deneyimim yoktu.
Neden Almanya'ya gönderildiğini biliyor musun, herhangi bir seçim kriteri var mıydı?
Dürüst olmak gerekirse, herhangi bir kriter yoktu. Önemli olan muhtemelen asker olarak ciddi bir hata yapmamış olmanız ve herhangi bir suç işlememiş olmanızdı. Bu, belirli savaş görevlerinin yerine getirilmesinin yanı sıra bir askerin alkolle aşırıya kaçtığı durumlar için de geçerlidir. O zaman ilerleme ve eğitime gitme şansı yoktur. Ama taburumun neredeyse tamamı oradaydı, sadece birkaçı Ukrayna'da kaldı.
Burada, Almanya'da ne tür bir eğitim aldınız?
Keşif de dahil olmak üzere genel askeri eğitim.
Eğitim ne kadar sürdü?
Bir buçuk ay.
Eğitmenlerinizle iletişim kurabiliyor muydunuz?
İlk hafta Ukrayna'dan gelen tercümanlarımızın yardımıyla iletişim kurduk, ikinci hafta Amerikalıların ne dediğini biraz anlayabildik. Ya da Google Translate kullandık.
Eğitimin etkili olduğunu söyleyebilir misiniz?
Eğitimim sırasında bir keşif müfrezesi olan drone birliğindeydim. Eğitmenlerimiz Birleşik Devletler Ordusu Ranger'larıydı. Program özellikle keşfe yönelikti. Çoğumuzun zaten savaş deneyimi vardı, çoğumuz aylardır savaşıyorduk. Ancak eğitim programının muharebe deneyimi olan insanlar için tasarlanmış olduğunu düşünmüyorduk. Aslında özel bir şey öğrenmedim, sadece ana keşif ekibinde makineli tüfekle ormanda günde yirmi ila otuz kilometre koştuk. Bunu Ukrayna'da da her gün yapıyorum. Ama harita kullanmayı bilmeyenler harita kullanmayı öğrendi. Bize bazı silahlar da gösterildi, örneğin bir makineli tüfek. Bu da yardımcı oldu.
Eğitim alanından ayrılıp şehre inebiliyor ve dinlenebiliyor muydunuz?
Şehre gitmemize izin verilmiyordu, tüm zamanımızı ormanda geçiriyorduk. Ama pazar günleri izinliydik. O zaman herkes istediğini yapabiliyordu. Örneğin voleybol oynamak, spor yapmak ya da sadece uyumak.
Almanya'daki eğitimle ilgili sevdiğiniz bir şey var mı?
Askeri üssün kendisinde disiplin ve net kurallar var, bizde bazen eksik olan şeyler. Örneğin askerler, çavuşlar ve subaylar arasında bir hiyerarşi var. NATO ordusundaki bir çavuş anne ve baba gibidir ve askerler onlara büyük saygı gösterir. Birbirleriyle şakalaşabilseler de, günlük işler için de net sınırlar ve kurallar var. Oraya vardığımızda bize hemen sadece belirli bir yerde sigara içebileceğimiz ve çöpleri sadece belirli çöp kutularına atabileceğimiz söylendi. Herkes bu kurallara sadık kaldı. Ancak Ukrayna'ya döndüğümüzde tüm kurallar unutulmuştu.
Eğitimde geliştirilebilecek şeyler var mı?
Eğitmenlerin daha deneyimli olmasını isterdim. Eğitmenlerin oradaki deneyimi bizim cephede her gün yaşadığımız deneyimle örtüşmüyor. Amerikalılar bizden farklı bir savaş verdiler, farklı teçhizatları var. Önce uçaklarla, sonra tanklarla, sonra toplarla çalışıyorlar ve ancak ondan sonra piyade gelip geri kalanını yapıyor. Biz Ukrayna'da buna sahip değiliz. Amerikalıların sahip olduğu ölçüde ne uçağımız ne de tankımız var, bu yüzden altınımız piyade. Taktiklerimiz temel olarak şu şekildedir: Önce topçular, sonra piyadeler gelir. NATO birlikleri Ukrayna'daki cephe hattına gelseydi, çıldırırlardı.
Ayrıca Ukrayna'da çok fazla orman var - görevlerin yerine getirilmesini engelleyen çok fazla bitki örtüsü var. Amerikalılar Irak'ta savaşırken düşmanı on kilometre öteden görebiliyor ve onlara ateş edebiliyorlardı. Dolayısıyla Amerikan ordusunun nasıl savaştığımızı görmek için bize gelmesi mantıklı olacaktır. Bu arada, tatbikatlara katıldığımda birçok Amerikalı düşmanı yok etmemize yardım etmek istediklerini söyledi ama ne yazık ki buna izin verilmiyor.
Eğitiminizden sonra doğrudan cepheye mi döndünüz?
Hepimiz mezun olduktan hemen sonra cepheye gitmiyoruz. Bazıları kendileri eğitmen oluyor. Benim taburum birkaç hafta dinlenebildi ve sonra cepheye gönderildi.
Eğitim için Almanya'ya gelen askerlerin kaçtığı herhangi bir vaka biliyor musunuz?
Evet, eğitimimiz sırasında böyle bir vaka duydum. Bir adam çitlerin üzerinden tırmanıp Ukrayna elçiliğine gitmiş ama onu geri getirmişler. Nedenini bilmiyorum, diğer askerlerden duyduğum bu. Ona ne olduğunu da bilmiyorum, bizim taburdan değildi.
Peki ya sen? Savaşa geri döneceğinizi bildiğiniz halde eve dönmek istediniz mi?
Evet. Almanya'yı o kadar da sevmemiştim - belki de bütün gün ormanda olduğum, hava kötü olduğu ve birkaç kez keneler tarafından ısırıldığım içindir (gülüyor). Bilmiyorum ama burası benim evim, ülkem, ailem ve arkadaşlarım.
Korkmadınız mı?
Sadece intihar bombacıları korkmaz, bende o aptal kahramanlık yok. Göğüslerini döven ve hiçbir şeyden korkmadıklarını söyleyen ve çıplak elleriyle düşmana giden bu insanlar var. Ancak pratik gösteriyor ki bu tür insanlar silahlarını ilk bırakan ve mevzilerinden kaçan kişilerdir. Bize bir görev verilir, sonra adamlarla oturup tüm riskleri, bunu nasıl ve ne zaman doğru bir şekilde yapacağımızı tartarız. En önemli şey görevin doğru ve gerekçeli bir şekilde belirlenmiş olmasıdır. O zaman başlayabilir ve sakin bir şekilde işimizi yapabiliriz.
Dengenizi bozan hiçbir şey yok mu?
Cepheden döndüğünüzde insanların sürekli aynı soruları sorması çok can sıkıcı: Savaş ne zaman bitecek? Kimi öldürdünüz? Bu tür sorular beni ve meslektaşlarımı rahatsız ediyor. Böyle zamanlarda şunu söylemek istiyorum: Gelin ve bize katılın, seferberlik hala devam ediyor, o zaman sorulara kendiniz cevap verebilirsiniz.
Sizi motive eden nedir?
Örneğin Mariupol savunmasında öldürülen bir askerin ailesini koruyacak kimsenin olmadığı düşüncesi. Çocukları ve karısı hala orada - şimdi onları kim koruyacak? Ya da internette Ruslar tarafından işlenen bu vahşetleri gördüğümde veya tanıdıklarımdan Rusların askerlerimizin sırtına bıçakla Z harfini nasıl kazıdıklarını duyduğumda. O zaman düşmana karşı nefret duyuyorum.
Maryna Bratchyk Anton ile konuştu
Kaynak: www.ntv.de